روایت دانشجویان ایرانی ِچین از حال و هوای ووهان ، مردم از ما نترسند، کرونا نداریم - مجله اینمن

با تور چین سفری خاطره انگیز را تجربه کنید و از قدیمیترین تاریخچه آسیا دیدن کنید و از دیوار چین در پکن عبور کنید و به نمایشگاه گوانجو رفته و در خیابانهای شانگهای قدم بزنید.

به گزارش خبرنگاران، ویروس جدید کرونا در حالی از شهر ووهان چین نشأت گرفته و در جهان منتشر شده که تعداد زیادی دانشجویان غیرچینی در این شهر تحصیل و کار می نمایند. 70 نفر از این دانشجویان ایرانی هستند که دیشب (15 بهمن) با یک پرواز به کشور بازگردانده شدند و تا 2 هفته در قرنطینه خواهند بود.

از همه این دانشجویان هم در ووهان تست سلامت گرفته شده و هم پس از بازگشت به ایران و این یعنی همه آنها سلامت کامل دارند، اما این دانشجویان ترس دارند که مردم کشورشان آنها را نپذیرند و از آنها دوری نمایند. روزنامه ایران درباره شرایط و حال و روز این دانشجویان در روزهایی که در ووهان گرفتار شده بودند و نیز هراس آنها از چگونگی برخورد هموطنان گزارشی نوشته که امروز منتشر شده است. مصاحبه های این گزارش مربوط به چند روز قبل از بازگشت دانشجویان به ایران است.

• وحشت در شهر

مصاحبه با دو دانشجوی ایرانی این شهر روز دوشنبه 14 بهمن انجام شد. آنها گفتند به احتمال زیاد سه شنبه شب به ایران بازخواهند گشت و بارها از من می خواهند بنویسم مریض نیستند. می گویند به مردم بگویید از ما نترسند. ما نه مریضیم، نه آقازاده. اصرار آنها برای گفتن این حرف ها واکنشی است به نظرات مردم در شبکه های اجتماعی. به قول خودشان این روزها بارها از سوی مردم قضاوت شده اند.

ویروس کرونا اولین بار در همین شهر (ووهان) شناسایی شد. در یک بازار محلی فروش غذاهای دریایی. می گویند با گذشت یک ماه از تشخیص این ویروس، هنوز برای درمان آن دارویی پیدا ننموده اند. این ویروس به سرعت منتشر شده و به کشورهای آمریکا، عربستان، کره جنوبی، ویتنام و پاکستان هم رسیده است.

سینا صفاوردی، دانشجوی بیزینس و نماینده دانشجویان ایرانی شهر ووهان چهار سال در این شهر زندگی نموده و به قول خودش یک جوری ووهان خانه دومش شده است: تا قبل از داستان کرونا من به همه چیز اینجا عادت نموده بودم. تا قبل از این اتفاقات ووهان یک شهر آرام و ساکت بود؛ یک شهر دانشجویی. اما چیزهایی که این روزها می بینم واقعاً به نظرم عجیب می آید. فکر می کنم تا چند ماه آینده هم این شرایط ادامه پیدا کند. چون هنوز واکسن این ویروس را پیدا ننموده اند و حتی اگر هم واکسنش پیدا گردد، فکر کنم ریشه کن شدن بیماری زمان می برد. ووهان در 800 کیلومتری پکن، پایتخت چین قرار گفته و 11 میلیون جمعیت دارد.

سینا می گوید: این بیماری به همان اندازه ای که درباره اش شنیده اید یا فیلم و عکس دیده اید، ترسناک است. همین چند روز پیش بسته های غذایی را که سفارت برایمان تهیه دیده بود، به خانه های بچه ها رساندم. در راه بیماری را با چشم دیدم؛ اینکه چطور آدم ها روی زمین می افتند. به چشم دیدم که مرده ها را چطور جابه جا می نمایند و دورشان یک چیزی شبیه مشما می کشند. حتی دیدنش هم سخت است. بچه هایی که در منطقه هانکو یعنی درست نقطه قرمز بیماری مستقر هستند، شرایط بدتری دارند. بویژه آنهایی که دانشجوی پزشکی و داروسازی هستند.

خوابگاه این بچه ها نزدیک بیمارستان است و آنها اصلاً نمی توانند از خانه خارج شوند. فعلاً همه بیمارستان ها این بیماران را پذیرش نمی نمایند و یکی از این بیمارستان ها که پذیرش می نماید داخل دانشکده پزشکی است. یک بیمارستان بزرگ هم در حال راه اندازی است و قرار است از این به بعد همه کسانی که این ویروس را گرفته اند، آنجا ببرند.

• برخورد بد چینی ها با اهالی ووهان

حرف های سینا مرا یاد رمان کوری، نوشته ساراماگو می اندازد. رمانی که درباره یک کوری سفید حرف می زند. داستان از ترافیک یک چهارراه آغازمی گردد. راننده اتومبیل ناگهان کور می گردد. یک کوری ِ سفیدرنگ. انگار که در دریای شیر غرق شده باشی. این بیماری به سرعت در شهر گسترش پیدا می نماید و دولت دستور می دهد نابیناها در یک آسایشگاه اسکان داده شوند اما پریشانی شهر بیش از آن است که بگردد کاری از پیش برد. کارها درهم و برهم می گردد و شهر از هم می پاشد. حالا سینا در گفت وگویش داستانی تقریباً مشابه را تعریف می نماید. با این تفاوت که این بار ویروسی عجیب در جهانی واقعی شیوع یافته و همه را ترسانده.

سینا! از اینکه بروی بیرون و بسته های غذا را به دست بقیه برسانی، نترسیدی؟

من درکل سر نترسی دارم. خیلی از بچه ها می گفتند نرو داستان می گردد. خیلی استرس داشتند. باور کن این قرنطینه استرسش حتی از ترس بیماری هم بیشتر است. به خود چینی ها هم که می گویی از شهر ووهان هستی، خیلی بد برخورد می نمایند. حتی آدم را کتک می زنند و به زور از رستوران و هتل بیرونت می نمایند. البته این شرایط بیشتر برای قبل بود و الان شهر حکومت نظامی است و مترو و همه چیز تعطیل است. درست 13 روز است که قرنطینه شده ایم. قبلاً خود مردم اگر می دیدند کسی ماسک نزده و مثلاً همین طوری داخل مترو و پاساژ شده، بد برخورد می کردند.

منظورت از قرنطینه شهر دقیقاً همه محدوده شهری است؟

همه شهر قرنطینه است. یعنی منطقه به منطقه قرنطینه شده. ما اگر بخواهیم به یک منطقه دیگر برویم خیلی برایمان مشکل است. مجبوریم آخر شب برویم. حتی رفتن از یک منطقه شهر به یک منطقه دیگر مجوز می خواهد و سفارت باید مجوز بدهد. خیلی از بچه ها نمی توانند مواد غذایی تهیه نمایند. بویژه آنها که در منطقه هانکو یعنی منطقه قرمز هستند. تمام سوپرمارکت ها بسته است. اگر هم چند سوپر مارکت باز باشد واقعاً خالی شده. البته الان سه روز است که به خوابگاهی ها غذا می دهند ولی متأسفانه ما که خوابگاهی نیستیم و خانه داریم، خودمان باید غذا تهیه کنیم که واقعاً در این شرایط سخت است.

برای تهیه غذا چه کار می کنید؟ سفارت در اختیارتان می گذارد؟

بله. بسته های حاوی غذا، ویتامین ث و ماسک. البته یک انبار به ما معرفی کردند و خودمان رفتیم همه کارهای لازم را انجام دادیم اما در کل خیلی سفارت به ما یاری نموده و الان هم می خواهند یاری نمایند برگردیم.

یعنی الان در ووهان همه برای پیدا کردن غذا سراغ انبارها می فرایند؟ چطور از سلامت غذاهای انبار آگاه شدید و چه مواد غذایی خریدید؟

یک انبار در حومه ووهان بود که بچه های سفارت به ما معرفی کردند. ما رفتیم صحبت کردیم و سفارت هم یک ماشین به ما داد برای حمل و نقل. این انبار مال چینی ها نیست. متعلق به مسلمان هاست و صاحبش هم یک عرب و همین طور همه وسایلش پلمب شده. ما بیشتر ترجیح دادیم کمپوت و کنسرو بخریم. همین طور برنج، نان، پنیر، خرما، عسل، تن ماهی، لوبیا و بیسکوئیت که همه بسته بندی شده بود.

برای آب چکار می کنید؟

تعداد محدودی از بچه ها آب نداشتند که برایشان بردیم. البته اینجا آب شیر آشامیدنی نیست و خود چینی ها آب را می جوشانند و می خورند ولی بچه های ما بیشتر از گالن های 20 لیتری استفاده می نمایند.

خود چینی ها برای غذا چه کار می نمایند؟

چون قبل از این داستان ها عید چینی و سال نوشان بود و 14 روز تعطیل بودند، فکر می کنم خیلی خرید نموده بودند و بعد از اخطار بیماری هم باز خیلی خرید کردند. البته خیلی ها هم این اخطارها را جدی نمی گرفتند.

واقعیت دارد که این بیماری از سوپ خفاش آمده؟

سوپ خفاش مسأله جدیدی نیست و این طور نیست که مردم این شهر برای اولین بار این سوپ را خورده باشند. این عادت مردم این شهر است. اما چیزی که خودشان می گویند، این است که بیماری از سوپ خفاش نیست و از بازار مار و ماهی آمده. می گویند مارها خفاش خورده اند و مردم هم مار خورده اند. چون مردم اینجا بیشتر مار و ماهی و خرچنگ می خورند تا سوپ. البته سوپ خفاش و چیزهای مشابه این هم همه جای شهر نیست. یعنی این طور هم نیست که بروی رستوران و بگویی سوپ خفاش می خواهی و بگویند بفرمایید. توی این شهر مسلمانان زیادی زندگی می نمایند و غذای حلال راحت پیدا می گردد. یک منطقه اینجا هست که ترک های چین در آن زندگی می نمایند و پر از رستوران هایی است که می گردد غذاهای عادی پیدا کرد.

حالا بعد از بیماری مثلاً در رسانه هایشان هشدار داده اند که دیگر از این غذاها نخورند؟

چینی ها به خوردن غذاهای عجیب و غریب عادت دارند و هیچ تبلیغاتی هم بعد از این بیماری برای نخوردن مثلاً غذاهای خاصی نشده.

• استرس زیاد

سینا می گوید هیچ وقت تصورش را هم نمی نموده در چنین شرایط غیر قابل پیش بینی گیر کند. این روزها او و دیگر دانشجوها در خانه هستند و سرگرمی شان شده موبایل و شبکه های اجتماعی. برای پیشگیری از بیماری ماسک می زنند و اگر از خانه بیرون بفرایند، به محض برگشتن سریع دست و صورت شان را می شویند:

آنهایی که در خوابگاهند کاملاً ایزوله هستند و غذایشان را هم می گیرند اما آنهایی که بیرونند شرایط سخت تری دارند. به ویژه آنهایی که سمت هانکو زندگی می نمایند. چون باید پیاده یا با موتور بیایند سمت ما و خرید نمایند. مغازه ای دور و برشان باز نیست. ولی آنهایی که سمت گانگو هستند، می توانند لااقل بفرایند خرید. البته از هانکو که محله خط قرمز است تا اینجا راه کمی هم نیست و حدود یک ساعت راه است. راستش اینجا روزبه روز شرایط بدتر می گردد؛ مریض ها دو برابر می شوند، تعداد فوت شده ها بیشتر می گردد. دانشجویان خارجی خیلی استرس دارند. قبلاً توی این شهر هیچ خارجی این بیماری را نگرفته بود اما الان دو استرالیایی و یک پاکستانی هم گرفته اند. کسی که پاکستانی بود در محوطه قرمزهم نبود و توی دانشگاه هاس خواجانگ درس می خواند و در محله گانگو زندگی می کرد اما متأسفانه با چینی ها خیلی ارتباط برقرار کرد و مبتلا شد. الان دوستانش هم همه تحت نظر هستند که ببینند آنها هم گرفته اند یا نه.

• ترس از تصورات مردم

اما اوضاع برای محمد علیزاده، دانشجوی پزشکی که چهار ماه است به شهر ووهان رفته سخت تر است: ما سال اول باید در محله گانگو بمانیم و سال بعد به هانکو منتقل می شویم. هانکو مرکز ویروس است. چون بیمارستان تونجی و بیمارستان های دیگر آنجا هستند. ما تازه واردها دچار رعب و وحشت بیشتری شده ایم. چون نه با مردم چین آشنایی داریم، نه فرهنگ و زبان و آداب و رسوم شان. خانواده هایمان هم استرس شدیدی دارند و هر روز زنگ می زنند و جویای حالمان هستند. خانواده های ما واقعاً ترسیده اند.

محمد، خارج از خوابگاه زندگی می نماید و این روزها تقریباً از خانه خارج نشده و با غذاهای سفارت زندگی نموده است؛ غذاهایی که می گوید دیگر رو به اتمام است: در سطح شهر هیچ ترددی نیست؛ نه تاکسی نه اتوبوس. منع آمد و شد گذاشته اند. تعداد انگشت شماری سوپرمارکت باز است و مردم از ترس ویروس جرأت نمی نمایند از خانه هایشان خارج شوند. ووهان شهر ارواح شده. دانشگاه از همان اول به ما پیغام داد بیرون نیایید. ما توی خانه حبس شدیم. ترسی که الان ما داریم از تصورات مردم است. الان استرس برگشتن به ایران و نوع واکنش مردم را داریم.

محمد! مگر به شما توهینی شده؟

اگر سری به شبکه های خبری مختلف و شبکه های اجتماعی بزنید متوجه می شوید. باور کنید ما در سلامت کامل هستیم و تست هم داده ایم و موقع برگشتن هم دوباره تست می دهیم.

• ما آقازاده نیستیم

سینا هم حرف های محمد را تأیید می نماید؛ اینکه دانشجوهای ایرانی بیشتر از اینکه ترس کرونا داشته باشند، از لحاظ روحی و روانی تحت فشار هستند: همه بچه ها از نظر روحی درب و داغان هستند. یک سری از شهر رفتند بیرون اما وقتی آنجا ویزایشان را دیدند و فهمیدند از ووهان آمده اند، راهشان ندادند. آواره کوچه و خیابان شدند. خواهش می کنم این نکته را به مردم بگویید که ما قبل از خروج از ووهان تست سلامت می دهیم. ایران هم که بیاییم 15 روز قرنطینه می شویم. متأسفانه این روزها در شبکه های اجتماعی بدجوری به ما بد و بیراه می گویند. اگر تا الان هم طول کشیده و نیامده ایم برای مراحل اداری پیچیده اش بوده ولی قول داده اند این روزها برگردیم. خروج ما احتیاجمند کلی مجوز از جاهای مختلف بوده تا اجازه پرواز بگیریم. پرواز ماهان قرار است بیاید دنبال مان و یک شب هم نماند.

او ادامه می دهد: بچه های سفارت واقعاً این مدت یاری کردند. ما اولین کشوری بودیم که توانستیم بین دانشجویان ایرانی بسته های غذایی پخش کنیم. آنها دائم با ما در تماس بودند و مشکل نظام وظیفه بچه ها را هم حل کردند که بتوانیم برگردیم. خیلی از کشورها اتباع شان را خارج نموده اند. جز عراقی ها، یمنی ها و سوری ها که برگشت شان را لغو نموده اند و گفته اند هیچ یاریی برای خروج شان نمی نمایند. عراق قرار بود هواپیما بفرستد. بعد گفتند باید همان جا بمانند. بیشترین ترس ما از برخورد مردم است و قرنطینه ایران. هرچند گفته اند داخل یک هتل می مانیم. به مردم بگویید ما سالمیم و لطمه ای به کشور نمی زنیم. از این گذشته خیلی ها می گویند شما آقازاده اید و با پول مردم رفته اید چین و چه بهتر که این بلا سرتان آمده، اما باور کنید ما آقازاده نیستیم و با هزینه خودمان اینجا درس می خوانیم. خیلی از بچه ها اینجا کار می نمایند تا هزینه تحصیل شان را در بیاورند.

• احتیاج به همدلی و اطلاع رسانی دقیق

اهالی رمان کوری خاتمه خوبی داشتند. آنها روزی که فهمیدند با همدلی عمومی می توانند اوضاع را دوباره بسامان نمایند، بینایی شان را به دست آوردند. خیلی ها این روزها از رسیدن کرونا به کشور می ترسند. خیلی ها می پرسند آیا این بیماری ممکن است ما را هم درگیر کند؟ شاید تنها راه پیشگیری از این بیماری در کشور، همدلی و اطلاع رسانی دقیق باشد.