داستان پیزا؛ برج کج ایتالیایی - مجله اینمن

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

اطلاعات کلی

پیزا؛ جالبترین و قدیمی ترین برج دنیا با 85 متر طول و 14500 تن وزن است گه در دوره رنسانس در شهر پیزا و ایالت توسکنی ایتالیا در طی 176 سال ساخته شده است. هدف از ساخت این برج، استقرار یک ساعت بزرگ بر بالای آن بود. اما پس از مدتی قبل از اتمام کار، بنای آن کمی انحراف یافت و تا اکنون به همان صورت باقی مانده و هر سال بر این انحراف نیز افزوده می گردد، طوری که هر سال 2.5 سانتی متر به سمت زمین کج می گردد و کارشناسان اعتقاد دارند تا 80 سال دیگر این برج به کلی سقوط خواهد نمود. البته این برج تنها برج کج دنیا نیست، ولی معروف ترین آن ها در کل دنیا می باشد.

در گذشته تصور می شد که کجی برج پیزا در طرح اولیه آن عمدی بوده است اما امروزه دانشمندان ثابت کردند که این مساله صحت ندارد. ساخت این برج به صورت عمودی طراحی شده بود ولی در طول ساخت آن کم کم منحرف شد. این برج به دلیل زیبایی خاصی که دارد از سال 1174 تاکنون همیشه کانون توجه گردشگران بوده است. در طول ساخت این برج کوشش های زیادی انجام شد تا با به کارگیری مصالح ویژه ساختمانی، جلوی کجی آن گرفته گردد و امروزه زیرساخت های جدیدی برای متوقف کردن روند کج شدن برج و افزایش طول عمر آن به کار گرفته می گردد. این برج دارای 8 طبقه بوده و تا سال 1997 حدود 2/5 متر نسبت به خط افق کج شده است.

تاریخچه ساخت برج

در قرن دوازدهم اهالی شهر پیزا تصمیم گرفتند کلیسای آنها برجی داشته باشد که برج سینت مارک را تحت تأثیر قرار دهد. سپس طبقه اشراف برای رقابت با یکدیگر مشهورترین هنرمندان و معماران را به ساخت این شاهکاری معماری گماردند. پس از حفر پایه های بنا، معماری کارآزموده به نام بونامو که مسوول ساخت این برج بود، ساخت اولین طبقه این برج ناقوس که سنگ های مرمر سفیدرنگ در آن به کار رفته است را در نهم آگوست سال 1174 میلادی دوران پیروزی های نظامی و خوشبختی شروع کرد. اولین طبقه این برج از ستون هایی که به صورت دایره وار در کنار هم قرار گرفته بودند، تشکیل شده بود که در جهت مقابل تاق های بی روزنه خم شده بودند. اما قبل از آنکه ارتفاع برج به 12 متر برشد، تعیین شد که برج به میزان زیادی انحراف پیدا کرده است.

با درگیری بیزانس در جنگ جنوا، لوکا و فلورانس، ادامه ساخت این برج 100 سال متوقف شد. در سال 1198 ، چندین ساعت موقتاً روی این بنای ناتمام نصب شد.

در سال 1234 از معمار دیگری به نام بناناتو خواسته شد تا ساخت این برج را به اتمام برساند. او چهارمین سقف بنا را به انتها رساند و آن را نیمه تمام گذارد.

در سال 1272 معمار دیگری به نام جیوانی دی سیمونه ساخت این بنا را از سر گرفت. 4 طبقه بدین ترتیب ساخته شد. در سال 1372 آخرین طبقه آن که محل قرارگیری ناقوس بود توسط توماسودی آندرا پیزانو ساخته شد و ناقوس در محل خود جای گرفت. وی در تلفیق عناصر گوتیک در صندلی ناقوس با سبک رومانسک (معماری اروپایی قرن یازده و دوازده که به تقلید از معماری رومی دارای تاق های ضربی و دیوارهای ضخیم بود) بسیار پیروز عمل کرد.

در بالاترین نقطه این برج 7 ناقوس وجود دارد که روی هر کدام، یکی از نت های موسیقی واقع شده است که بزرگ ترین آنها در سال 1655 نصب شده است.

در سال 1838 توسط معماری به نام الساندرو دلا گرادسکا، گذرگاهی در اطراف این برج حفر شد که این امر موجب افزایش کجی برج گشت.

بنبتو موسولینی دستور داد این برج را به حالت عمودی برگردانده گردد. بنابراین درپای آن بتون ریخته شد که باعث شد برج در سطح زمین بیشتر فرو رود. در طول جنگ دنیای دوم ارتش آمریکا دستور داد تمامی برج های ایتالیا تخریب گردد اما برج پیزا در لحظات آخر از این خطر در امان ماند.

در 27 فوریه 1964 دولت ایتالیا برای جلوگیری از سقوط برج، درخواست یاری کرد و گروهی از مهندسان، ریاضی دانان و تاریخ دانان در جزایر آزور را گرد هم آورد تا راه های پا بر جا نگه داشتن و استحکام برج را آنالیز کنند.

بعد از دو دهه کار و فعالیت روی این پروژه، درب های برج در ژانویه 1990 به روی عموم مردم بسته شد. در این مدت به منظور کاهش وزن برج، ناقوس های برج را جا به جا نمودند.

روش های مختلفی برای پا بر جا نگه داشتن برج پیشنهاد شد که از آن جمله می توان به استفاده از وزنه های 800 تنی سربی در پای برج اشاره کرد. راهکار نهایی به منظور پیشگیری از کج شدن بیشتر برج این بود که 38 متر مکعب از سطح بر آمده زیر برج را انتقال دهند. طبق آخرین اطلاعات، می گویند این برج تا 300 سال دیگر همچنان پا بر جا خواهد بود.

بر اساس داستان ها و شنیده ها، گالیلئو گالیله که خودش از اهالی شهر پیزا بود، آزمایشاتش در خصوص سقوط آزاد را در بالای این برج انجام داده بود. بدین ترتیب این برج به نشان اصلی شهر پیزا تبدیل شد و سازمان یونسکو در سال 1987 این بنا را به عنوان میراث فرهنگی ثبت نمود.

در نهایت پس از گذشت 12 سال و آنالیز های گسترده و انجام اقدامات راست سازی، بازدید از این برج از 15 دسامبر 2001 برای بازدیدکنندگان آزاد شد. مهندسان و دانشمندان اعلام کردند دیگر خطر سقوط، این برج را تهدید نمی کند.

آنها معتقدند خمیدگی این بنای قرون وسطایی متوقف شده است. البته این برج هرگز به حالت صاف درنخواهد آمد چرا که در آن صورت جاذبه توریستی اش از بین می رود اما دو دهه کار و کوشش کمیته حافظه از برج کج، بالاخره معمای 800 ساله تمایل این برج را به سمت شمال حل نمود.

طبق گزارشی که در تلگراف به چاپ رسید جان برلند، پرفسور72 ساله بریتانیایی اثبات کرد که دلیل ناپایداری این برج، سفره آب زیرزمینی متحرکی است که زیر سطح نرم پایه 200 متر مربعی این برج واقع شده است. به همین دلیل این پرفسور همراه گروهش بودجه ای بالغ بر 39 میلیون دلار را صرف یافتن راهی جهت جلوگیری از سقوط این برج نمودند

این گروه از سال 1990 مشغول به کار شدند اما چندین بار، احتمالات اشتباه آنها را به بیراهه کشاند. بالاخره در سال 1995 برلند به راهکار مشکل نزدیک شد. او متوجه شد که جیمز تروبشاو، مهندس ویکتوریایی در سال 1832 برای رفع کردن خمیدگی برج کلیسای سینت در کشور چاد از نقره استفاده کرده است.