شاید یک دنباله دار باستانی بیابان شیلی را به شیشه تبدیل کرده باشد - مجله اینمن

این انفجار که انفجار در هوا یا به عبارت بهتر انفجار هوا (Airburst) نام دارد، زمانی روی می دهد که جرمی مانند یک شهاب یا دنباله دار به سوی زمین سقوط می کند. این اجرام به دلیل اصطکاک با جو سیاره زمین داغ می شوند.

در حالی که برخی از آن ها تا آخر در جو می سوزند، برخی دیگر در تماس با بخش های چگال تر اتمسفر منفجر می شوند. این انفجار می تواند دمای سطح زمین نزدیک را به میزان دمای خورشید بالا ببرد و بادهایی به قدرت طوفان های تندری به همراه داشته باشد.

به گفته تیمی از پژوهشگران که ترکیبات شیشه های سیلیکات را در بیابان آتاکاما مطالعه کردند و نتایج پژوهش آن ها در نشریه جئولوژی (Geology) منتشر شده است، دنباله داری که در اواخر دوره زمین شناسی پلیستوسن (Pleistocene) به زمین سقوط کرده، از این نوع بوده است. آن ها دریافتند که انفجار این گلوله آتشین باعث شده تکه هایی از سنگ های فضایی با خاک های مذاب زیرین ترکیب شوند و شیشه را تشکیل دهند.

پیتر شولتز (Peter Schultz) زمین شناس سیاره ای دانشگاه براون گفت: آتاکاما برای حفظ تاریخچه سنگ های فضایی عالی است. تفاوت میان دیگر شیشه های یافت شده در بیابان آتاکاما و این شیشه ها در این است که این ها واقعا بزرگ هستند و برهم کنش پیچیده میان انفجار هوا، گرمایش و باد را نشان می دهند.

او اضافه نمود: به بیان دیگر، برای نخستین بار جزئیات فرآیند شکل گیری شیشه را در این نمونه ها می بینیم. در حقیقت ما شیشه های بسیار بیشتری با سن زیادتر هم در آرژانتین داریم اما درباره نمونه های اخیر به خوبی می توانیم نشان دهیم که بر اثر برخورد ایجاد شده اند.

پیش از این تیمی متفاوت فکر می کردند که این شیشه ها ناشی از آتش سوزی علف های باستانی، مدت ها پیش از تبدیل شدن منطقه به بیابان هستند که خاک را به میزان کافی برای تغییر به شیشه داغ کرده اند.

اما تیم دانشگاه براون با توجه به ساختار و مواد معدنی منحصربه فرد که شواهدی از خم شدن و تغییر شکل شیشه ها را نشان می دهد، معتقد است که یک جرم فرازمینی می تواند منشأ این عجایب زمین شناختی باشد. این جزئیات در سایر بقایای انفجار هوا هم مشاهده شده است و به میزان شیشه های تشکیل شده در آتش سوزی جنگل ها خشن به نظر نمی رسند.

علاوه بر این تیم فعلی مواد معدنی را پیدا کرد که از سنگ های فضایی دیگر مانند ترویلیت (Troilite) و کوبانیت (Cubanite) ناشی شده اند. چنین اچزایی شبیه به مواردی است که از طریق ناسا در طول مأموریت استارداست (Stardust) از گردوغبار دنباله دار وایلد-2 (Wild-2) در سال 2004 جمع آوری شد.

اسکات هریس (Scott Harris) زمین شناس سیاره ای در مرکز علمی فرنبانک (Fernbank) و یکی از نویسندگان این مقاله از سوی دانشگاه براون گفت: این کانی ها به ما می گویند که عامل ایجاد این شیشه ها، تمام نشانه های یک دنباله دار را دارد. دارا بودن همان کانی شناسی که در گردوغبار ستاره ای دیدیم، شاهدی قوی است که نشان می دهد آنچه می بینیم، نتیجه انفجار هوا بر اثر یک دنباله دار است.

تخمین سن فعلی وقوع این رویداد انفجار هوا هنوز در حال انجام است اما جوان ترین تخمین زده شده به 11 هزار و 500 سال پیش را نشان می دهد. شولتز گفت: این احتمال وجود دارد که ساکنان اولیه این منطقه شاهد این نمایش آسمانی بوده باشند. بدین ترتیب بسته به زمان، اگر به انسان ها آسیبی نزده باشد، جانوران غول پیکری که امکان فرار نداشته اند را در یک لحظه کاملا سوزانده است.

عکس کاور: تکه های شیشه های بیابانی در آتاکاما

Credit: R. Scott Harris

منبع: Gizmodo