نمایشنامه نویس خلاق نداریم - مجله اینمن

این نویسنده داستان و نمایشنامه در گفت وگو با خبرنگاران، درباره وضعیت ادبیات نمایشی در کشورمان اظهار کرد: نمایشنامه های امروزی بیشتر به فرم اهمیت می دهند تا به موضوع، به همین دلیل تماشاچی سرخورده می گردد و آن ها را نمی پسندد. البته با توجه به این که کمتر تئاتر می روم نمی توانم به صورت دقیق به این سوال شما پاسخ بدهم.

او در ادامه گفت: من هفت - هشت نمایشنامه داشتم که اکثرا هم اجرا شد، اما این ها برای قبل از انقلاب بود، بعد از انقلاب گسستی پیش آمد و من بیشتر به سمت داستان و رمان رفتم. نه این که ننوشته باشم؛ راستش را بخواهید بعد از انقلاب نمایشنامه ای نوشتم و به اداره ارشاد شیراز بردم که تصویب گردد، یک جوان که سنش به زور به بیست و یکی دو سال می رسید به من گفت این نمایشنامه قابل اجرا نیست، من هم گفتم صلاحیت ندارید و با حالت دعوا بیرون آمدم و دیگر سراغ نمایشنامه نرفتم. دو نمایشنامه نوشتم که اجرا نشدند؛ در تو تکرار نمی گردد آن گل سرخ که چاپ شد و نمایشنامه سقزی که چاپ نگردیده است.

فقیری درباره وضعیت چاپ نمایشنامه در ایران اعلام کرد: ادبیات نمایشی در ایران جدی گرفته نمی گردد؛ مثلا زمانی که به کتاب فروشی می روم یک نمایشنامه در ویترین کتاب فروشی نمی بینم. منتها در صفحات آخر مجله نمایش که ماهانه برایم می آید، تبلیغ نمایشنامه است که چاپ گردیده، اما معلوم نیست این ها کجا هستند و کجا توزیع می شوند. برخی از انتشاراتی ها هم اخیرا سراغ نمایشنامه رفته اند، اما بعد از یک سال، سه - چهار نمایشنامه که چاپ می نمایند، فراموش می گردد زیرا چاپ نمایشنامه برای شان توجیه اقتصادی ندارد.

او گفت: از طرف دیگر ما نمایشنامه نویسانی مانند بهرام بیضایی هم نداریم که کتاب شان پرفرش باشد و مردم بخرند. همه مثل هم هستند و در یک سطح قرار دارند و کسی از دیگری بالاتر نیست. کسی شاهکار خلق نمی کند. منظورم این است که نمایشنامه نویس خلاق و تأثیرگذار نداریم. شاید این موضوع به این خاطر است که نمایشنامه نویسان مجبور می شوند خود را سانسور نمایند. مردم هم اهمیت نمی دهند زیرا می دانند نویسنده نمی تواند حرف دلش را بزند.

این نویسنده همچنین درباره وضعیت مخاطبان ادبیات نمایشی اظهار کرد: از آن جایی که نمایشی روی سن اجرا می گردد مردم آن را دوست می دارند، گاه برخی از تئاترها خیلی بی ارزش است اما سالن پر می گردد اما همان تماشاچی حاضر نیست مکتوب نمایشنامه را بخواند؛ دلش می خواهد آن را ببیند. چهره های مشهور نداریم که آدم دلش بخواهد بعد از دیدن نمایشنامه، مکتوبش را بخرد و در کتابخانه خود بگذارد. نمایشنامه یا نمایشنامه نویسی نمی شناسم که بتواند جذبم کند، من به موضوع بسیار اهمیت می دهم اما الان در نمایش ها بیشتر حرکت می نمایند، در دوره ما این طور نبود و سعی می کردند تعهدی در نمایشنامه باشد، به همین دلیل بیشتر دقت می کردند و تماشاچی ها هم خیلی می پسندیدند.

او در انتها گفت: امیدوارم نمایشنامه ها در خط هنری بیفتند و مردمی که تئاتر می روند دریافت های خوبی داشته باشند.