بیشتر نویسندگان صدای شخصیت های آثارشان را می شنوند - مجله اینمن

محققان دانشگاه دورام در انگلستان با همکاری روزنامه گاردین و جشنواره بین المللی کتاب ادینبورگ، 181 نویسنده را که در سال های 2014 تا 2018 در این فستیوال حضور داشتند مورد مطالعه و آنالیز قرار دادند. 63 درصد از این نویسندگان گفته اند که در حین کار و نوشتن صدای شخصیت های رمان هایشان را می شنوند و 61 درصد دیگر نیز گفته اند که شخصیت های آثارشان توانایی این را دارند به طور مستقل عمل نمایند.

یک نویسنده ناشناس در این باره گفته در ذهنم آن ها را می شنوم. آن ها هر کدام الگوهای صدایی و لحن های متمایزی دارند و من می توانم آن ها را به تبادل نظر با هم وادارم و همواره هم می توانم بگویم کدام یک صحبت کند.

نویسنده دیگری گفته گاهی آن ها به من می گویند که چیزی که از آن ها در ذهن دارم درست نیست که هرگز به این شیوه رفتار نمی نمایند و یا حرف نمی زنند. معمولا هم جوابی به آن ها نمی دهم.

نتیجه این مطالعه که ماه گذشته در ژورنال Consciousness and Cognition منتشر شد هم چنین نشان داد که 56 درصد از نویسنده های مورد مطالعه تجربه های بصری و حسی دیگری از شخصیت های آثارشان هنگام نوشتن داشته و دارند و یک پنجم هم گفته اند این احساس را داشته اند که آدم های رمانشان همان فضای فیزیکی را اشغال نموده و 15 درصد دیگر از این که می توانند با مخلوقات خود وارد مکالمه شوند صحبت نموده بودند.

یک نویسنده مورد مطالعه گفته وقتی می خواهم به جای گوش دادن به صدایشان، کلماتم را در دهانشان بگذارم بعد از کلی بحث با یکدیگر بالاخره می فهمم که چه چیزی را باید بگویند. دیگری نیز گفته صدای شخصیت های رمان هایش از گفتار درونی خود نویسنده متمایز است: وقتی سر یک دیالوگی را در ذهنم باز می نمایند احساس یک تماشاگر را دارم؛ اما با گفتار درونی خودم به آن ها جهت می دهم.

دکتر جان فاکسول، محقق برجسته این پروژه از دانشگاه دورام می گوید که نویسندگان مورد مطالعه طیف تجربیات گسترده و گوناگونی را گزارش داده اند. او می گوید آن ها تجربه های یکسانی را گزارش نداده اند و این ممکن است به این معنا باشد که چطور نوشتن به گفتار درونی ما مرتبط و متصل است. دیالوگ درونی، یا گفتار داخلی پدیده ای است که افراد از جهات مختلفی آن را تجربه می نمایند.

او در ادامه گفت: چه از آن مطلع باشیم و چه نباشیم بیشتر ما می خواهیم پیش بینی کنیم که دیگران چه می گویند و یا در تعاملات روزمره چه می نمایند. برای بعضی از این نویسندگان شاید این باشد که بعد از مدتی شخصیت های آثارشان چهره مستقلی به خود می گیرند؛ زیرا نویسندگان به آن ها مجموعه الگوها و مدل های شخصیتی را همانند آدم های واقعی داده که همان نوع پیش بینی هایی را به وجود می آورد.

گرچه بعضی نویسندگان گزارش داده اند که شخصیت های کتاب هایشان زندگی خودشان را دارند؛ با این حال پژوهشگران تاکید نموده اند به این معنی نیست که نویسندگان خیال را با واقعیت اشتباه می گیرند و این را یک ارزیابی آکادمیک از نویسندگان از این لحاظ که چقدر مستعد ابتلا به توهم هستند نشان داد که فرقی با آدم های معمولی در این باره ندارند.

شنیدن صداها و یا دیگر تجربیات نامعمول به خودی خود نشانه مشکل ذهنی و سلامتی نیست. تحقیق آن ها نشان داد که حالت های آشکار خیالی مانند از دست دادن کنترل تصورات شخصی یک چیز ایمن و سالم است که برای بعضی در نحوه خلق داستان حائز اهمیت است.

دیوید نیکولوز، نویسنده بریتانیایی هم زمانی گفته بود که می تواند صدای شخصیت هایش را بشنود حتی می توانم آن ها را از میان یک خط جدا کنم. آن ها هر کدام از یک جسمیت و ریتم صدا برخوردار هستند.

وال مک درمید، جنایی نویس پرفروش اسکاتلندی نیز بر این پدیده صحه گذاشته اما شرح داده که می تواند بر اوضاع تسلط وکنترل داشته باشد آن ها ناگهان و از ناکجا آباد ظاهر نمی شوند؛ اما زمانی که روی یک رمان کار می کنم درون سرم گفت وگویی بین من و آن ها در جریان است. وقتی پیاده روی می کنم سوال و جواب ها و بازپرسی هایی در ذهنم اتفاق می افتد و گاهی با صدای بلند؛ اما اگر به یک شخصیت کاری نداشته باشم او خاموش می گردد.

به عنوان یک نویسنده که هم زمان روی یک مجموعه رمان مستقل کار نموده خاموش کردن صداهای شخصیت ها لازم است او می گوید گمان نمی کنم که به طور مستقل عمل می نمایند. آن ها زندگی را دارند که من به آن ها می دهم و نه بیشتر. وقتی مشکل و یا سوالی در ذهن دارم و با فکر به آن به خواب می روم ناخودمطلع من جواب صحیح را صبح که بیدار می شوم به من می گوید که جواب ها هم اغلب غیرمنتظره و شگفت آور هستند؛ اما فکر نمی کنم که شخصیت ها اختیاردار شده اند؛ بلکه فکر می کنم ناخودمطلع من در پردازش اطلاعات خوب عمل نموده است.