خفاشی که کوچک شمرده شد! - مجله اینمن

به گزارش، اوایل اسفندماه بود که زمزمه ویروس کووید-19 در کمین است به گوش مان خورد. در ابتدا می خندیدیم و ساده می گرفتیم و حتی فکرش را هم نمی کردیم روزی ما را به این حال بی اندازد.

در این میان ما دانش آموزان یک روز مثل همواره به مدرسه رفتیم، اما حال و هوای دبیرستان همانند گذشته نبود. کلاس های 40 نفره و شلوغ با 10 نفر دانش آموز یا کمتر پر شده بود و تقریبأ همه ماسک و دستکش به دست منتظر خبر تعطیلی مدارس بودند و دعا می کردند که ظرفیت کلاس ها از این بیشتر نگردد کمی که گذشت ترس از این ویروس در چهره مدیر، دبیران و معاونان دبیرستان نیز پدیدار شد و یکی یکی دانش آموزان را به خانه فرستادند.

در ابتدا همه شاد بودیم از تعطیلی چندروزه و کرونا را جدی نمی گرفتیم، اما وقتی زمان گذشت و تمام اسفندماه و حتی عید و تمام فروردین ماه را در قرنطینه و ترس از کرونا به سر بردیم به خودمان آمدیم!

هم اکنون چیزی که بیشتر از همه ذهن دانش آموزان را درگیر نموده چیزی به جز امتحانات نیست! و ما دوازدهمی هایی که قرار نیست آخرین روز های آخرین سال تحصیلی مان در کلاس درس تمام گردد.

مهم تر از آن، دغدغه هر روز ما، سلامت خود و خانواده، جامعه و جهانی امروزمان است، اما برگزاری امتحانات، آن هم فقط برای دوازدهمی ها به بهانه نهایی بودن به صورت حضوری در این آشفته بازار کمی دل مان را می لرزاند.

سراغ جامعه و جهان که برویم کووید-19 عده ای را خانه نشین نموده و عده ای دیگر را فرصت طلب!

دسته اول که عمده آنان دانش آموزان و دانشجویان و کارمندان هستند و کسانی که نان آور خانواده خود بودند و دسته دوم که به احتکار روی آورده و از آشوب دریغ نکردند؛ مادامی که نام کرونا در ایران شنیده شد از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب عده ای وحشت زده به دنبال ماسک و وسایل ضدعفونی می گشتند در حالی که از ترس آن ها سوءاستفاده شده بود و درب داروخانه ها پر شد از نوشته های ماسک، دستکش، ژل ضدعفونی موجود نمی باشد!

در این دوران کسانی بودند که بی توجه به تمامی توصیه ها بار سفر بستند اگر از آنان می پرسدی چرا در این برهه حساس از زمان؟، یکی پدر و مادر بیمار خود را بهانه می کرد و دیگری اینکه رعایت می نماید و به توصیه ها عمل! غافل از اینکه ممکن است خود فرد ناقل بیماری باشد و این چرخه را با سفر کردن بی وقفه ادامه دهد.

و، اما در این میان هستند کسانی که جانشان را کف دست گذاشته و بی هیچ چشم داشتی رفیق این روز های سخت مردم شده اند.

کادر درمانی که وقتی پای صحبت آن ها می نشینیم از مردم توقعی به جز در خانه ماندن و رعایت کردن ندارند. ای کاش به امید فردایی بهتر برای خود و آیندگان کوشش کنیم و زندگی یکدیگر را به خطر نیاندازیم.

منبع: فارس