هادی پور: میلیون ها دلار به مربیان خارجی می دهند اما برای ما پول نیست، خجالت می کشم بگویم حقوقم کمتر از 100 دلار است - مجله اینمن

آرمین هادی پور در گفت و گو با خبرنگار ورزشی خبرنگاران، درباره شرایط ملی پوشان تکواندو گفت: شرایط افتضاح است. تنها اسم ما ورزشکار حرفه ای است، اما هیچ چیزمان حرفه ای نیست. در ایران فقط از ورزشکاران انتظار وجود دارد و هیچ حقی برای آنها قائل نیستند. نباید انتظار داشته باشیم جوایز خود را دریافت کنیم و نباید به دنبال حقوق باشیم و نه انتظار وسایل تمرین داشته باشیم. در ایران فقط وظیفه ورزشکار شرکت در مسابقات، کسب مدال و اهتزاز پرچم کشورمان و تکرار آن در مسابقات دیگر است.

وی شرح داد: دیگر کار از نارضایتی گذشته است و حکایت ما حکایت آب از سر گذشتن است. همه بچه ها از شرایط خسته هستند و هر کسی از ایران می رود نیز اَنگ بی غیرتی به او می زنند. سال گذشته مربی که چند سال پیش پیشنهاد مهاجرت به من داده بود، در یکی از مسابقات پرسید در این چند سال که پیشنهاد او را قبول نکردم چه دستاورد مالی کسب کردم؟ وقتی جواب دادم، گفت اگر پیشنهادش را پذیرفته بودم به همه چیز می رسیدم.

دارنده مدال نقره و برنز جهان با تأکید بر اینکه همه ورزشکاران مهاجرت کرده به اجبار به این تصمیم رسیدند، گفت: حاضرم قسم بخورم همه کسانی که مهاجرت کردند اگر به حق خود برسند، حاضر به بازگشت هستند و برای ایران بازی خواهند کرد. واقعاً کدام ورزشکاری دوست دارد خاک خود را رها کند و برای کشور دیگر بازی کند؟ وقتی با یک مدال یک ملت راضی می شوند همه ورزشکاران دوست دارند برای کشور خود مبارزه کنند، اما به خاطر مسئولانی که قدر نمی دانند به اجبار تصمیم به مهاجرت می گیرند.

هادی پور در ادامه بیان نمود: اگر بهترین بازیکنان ایران را آزاد کنند و سه سال محرومیت تغییر تابعیت را بردارند، کدام یک از ورزشکاران در ایران می ماند؟ از طرفی حاضرم قسم بخورم در صورت مکاتبه و تأمین نخبه گان ورزشی و تحصیلی از لحاظ مالی، 95 درصد از 100 درصد آنها به ایران بازخواهند گشت. اگر بازنگشتند حاضرم سهمیه المپیک خود را به فرزندان یکی از کنندگان مجلس بدهم تا در المپیک بازی کند.

وی درباره دریافت شاگرد برای تأمین هزینه های خود گفت: در حال حاضر کرونا باعث شده است که اردوهای تیم ملی تعطیل باشد و برای تأمین خرج زندگی خود شاگرد بگیرم. حقوق من به عنوان ملی پوش المپیکی یک میلیون و 700 هزار تومان و زیر صد دلار است. این در حالی است که همین حقوق را به خاطر اینکه المپیکی هستم دریافت می کنم و اگر المپیکی نبودم همین حقوق را نیز نمی گرفتم. واقعاً با این حقوق می توان خرج زندگی خود را پرداخت کرد؟ این در حالی است که باید با ورزشکارانی که ماهیانه شش هزار یورو حقوق می گیرند، رقابت کنم.

دارنده مدال طلا و برنز آسیا در مورد توصیه یکی از مسئولان سابق ورزش ایران به ملی پوشان برای کار کردن، گفت: فکر نمی کنم نظر من برای کسی مهم باشد. وقتی مسئولان کار خود را درست انجام نمی دهند طبیعی است که ورزشکاران ملی پوش باید کار کنند. اگر پاداش 40 سکه ای مسابقات مرا بدهند هیچ وقت نیازمند این نیستم که در کنار ورزش کار دیگری داشته باشم. سه سال پیش به مسابقه ای رفتم، اما هنوز پاداشم را نگرفتم. وقتی هم می خواهند پاداش بدهند، سکه ها را معادل سازی و به جای هر سکه یک میلیون تومان پرداخت می کنند. واقعاً خانواده ای با درآمد یک میلیون و هفتصد هزار تومان اجازه می دهد با دخترشان ازدواج کنم؟

هادی پور راجع به مسافرکشی سروش احمدی شرح داد: ما بچه های دهات هستیم و با کشاورزی و سختی بزرگ شدیم و از بچگی نیز کار کردیم، اما به عنوان یک ورزشکار حرفه ای و نخبه ورزشی که پیشنهاد خیلی از کشورها از جمله آمریکا را رد کردم، باید شرایطی داشته باشم که دلم خوش باشد. چرا هر کسی از شرایط من اطلاع پیدا می کند، پیشنهاد مهاجرت می دهد. چرا باید وقتی زندگی خود را روی ورزش گذاشتم و در 6 سال حضور در تیم ملی در 95 درصد مسابقات پیروز به کسب مدال شدم، احساس پوچی بکنم.

وی تأکید کرد: چرا باید میرهاشم حسینی و سروش احمدی برای تأمین مخارج زندگی خود مجبور به کار شوند و مگر در ایران چند قهرمان جهان داریم؟ اعتقاد دارم وقتی پول های میلیون دلاری به مربیان خارجی می دهیم پول در ورزش وجود دارد، اما برای ما نیست. در ایران هیچ کمکی به ورزشکاران نمی کنند و همه به خاطر توانایی خود پیروز می شوند. چند وقت پیش به فدراسیون زنگ زدم و گفتم واقعاً پول باند ندارم و حداقل برای مصدومیت هایم به من باند بدهید، اما گفتند چون در اردو نیستم و مسابقه برگزار نمی شود امکان این کار وجود ندارد. من المپین ورزش این کشور هستم و کلی جان دادم تا سهمیه المپیک کسب کردم. به خدا برخی ها کاری می کنند ورزشکاران علی رغم میل باطنی از کشور بروند.

دارنده پنج مدال مسابقات گرندپری با اشاره به تفاوت سطح زندگی ورزشکاران ایرانی با رقبای خارجی گفت: ورزشکاران ایرانی تلاش می کند در صحبت با ورزشکاران خارجی از دریافتی خود صحبت نکنند. ما نمی خواهیم به ما بخندند و تلاش می کنیم آبروداری کنیم. من توقع ندارم خانه بنشینم و پول بگیرم، اما توقع دارم پولی که حقم است را به من پرداخت کنند. اگر پولی که حق سروش احمدی است به او پرداخت شود مجبور به مسافرکشی نخواهد شد. اگر در هشت دوره مسابقات المپیک پیروز به کسب مدال طلا شوم و هیچ تورمی نیز نداشته باشیم می توانم با پول جوایز خود در تهران یک سوئیت بخرم. با این شرایط باید چه دلخوشی از حضور در ورزش داشته باشم.

هادی پور درباره هزینه های مکمل ورزشی خود خاطر نشان کرد: در گذشته هزینه تمام مکمل های من ماهیانه 300 تا 350 هزار تومان بودم، اما حالا برای خرید همان مکمل باید یک میلیون و هفتصد تا هشتصد هزار تومان پرداخت کنم که معادل حقوق یک ماهم است. دوست ندارم با این سن و سال هزینه های خود را از خانواده بگیرم. به عنوان یک ملی پوش دوست دارم به پدرم کمک کنم نه اینکه از او پول بگیرم. مطمئن باشید اگر بچه دار شوم اجازه نخواهم داد که ورزش حرفه ای انجام بدهد. آخر یک ورزشکار حرفه ای من هستم که هیچ چیزی ندارم. اگر به جای حضور در ورزش حرفه ای شغل مکانیکی پدرم را ادامه می دادم از لحاظ مالی شرایط بهتری داشتم.